Als je blind bent, vraag je nog al wat van je armen

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij Koninklijke Visio. Ze schrijft op unieksporten.nl over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap. 

Na een lange werkdag klap ik mijn laptop dicht. De dag is voorbij gevlogen. Een dag vol nieuwe indrukken, informatie en actie. Ai! Ik vertrek mijn gezicht als ik mijn schouders draai. Ongemerkt heb ik weer veel te lang ingespannen in dezelfde houding gezeten.

Niet zien betekent dat andere lichaamsfuncties meer moeten doen. Natuurlijk denk je dan gelijk aan horen en voelen. En dat klopt. Maar wat te denken van die arme armen, die sturen mijn handen aan die het voelwerk doen. Ze zijn onmisbaar bij veel van de dingen die ik dagelijks doe. Het uitvoeren van mijn werk bijvoorbeeld. Het grootste deel van de tijd schrijf en lees ik. Zowel bij het lezen als schrijven achter mijn computer worden mijn armen belast. Even je handen laten rusten gaat niet met zo’n brailleleesregel. Je handen en armen zijn constant in beweging.

Als ik op straat met mijn stok loop, zijn mijn armen eveneens hard aan het werk. Een beetje ontspannen van A naar B kuieren is er zelden bij. Veelal in opperste concentratie ben ik op weg. Alle aandacht gaat op aan het oriënteren en navigeren. Nadenken over een ontspannen houding vergeet ik maar al te vaak. Regelmatig heb ik flinke last van nek- en schouderklachten. Met hoofdpijn als gevolg. 

Tussendoor ontspannen helpt.Daarnaast zorgen mijn uurtjes sport voor het sterker maken van deze spieren. Helaas is dat niet genoeg om de spierknopen eruit te krijgen. Sinds een heel aantal jaren, heb ik een goede remedie gevonden.  

Eens in de twee weken lig ik heerlijk op de massagetafel bij de masseur. Sterke handen kneden mijn rug en nek. De hele boel wordt losgemaakt en de doorbloeding zorgt voor het afvoeren van alle afvalstoffen. Extra aandacht is er voor al die spierknopen die veroorzaakt worden door al dat werk met handen en armen. Ik hoor je al denken: ´Naar de masseur toe gaan kost toch ook inspanning.” In mijn geval gelukkig niet. De masseur woont maar een paar huizen bij ons vandaan. Ik loop dus op mijn gemak gewapend met mijn handdoek onder de arm de deur uit en ben heel snel op de plaats van bestemming.

Het helpt mij enorm goed. De hoofdpijn steekt veel minder vaak de kop op. En is er een keer een arm die zeer doet of is het na een week al nodig te boel los te maken, dat kan allemaal. Kortom goed voor jezelf en je lijf zorgen, scheelt een heleboel.