Annemarijn komt steeds dichter bij haar ambitieuze droom

Ken je het moment dat je stilstaat bij wat je doet en concludeert dat het eigenlijk niet is wat je écht wilt doen? Zo kan het zomaar gebeuren dat je op de fiets zit op weg naar een kantoorbaan en dan opeens denkt aan hoe je de wereld had willen veroveren als professionele tubaspeler. De realiteit leert echter dat je onderweg bent naar een stapeltje nota’s die wachten om verwerkt te worden op een weinig virtuoze manier. Om het leed te verzachten en een mogelijk spijtgevoel voor te zijn, vertel je jezelf wat relativerende woorden, zoals ‘’Maar iedereen heeft dromen,’’ ‘’Wie vult dan deze tabelletjes in?" en "Ik heb helemaal geen tuba".  Om vervolgens op kantoor toch weg te dromen bij verkochte concertzalen en luid applaus. Maar ja. Onbereikbare droom. Die moet onbereikbaar blijven. Helaas bloemenvaas. Zo werken die dromen eenmaal. Daarbij was het nu al te laat.

Mij overkwam hetzelfde. Er kwam weliswaar geen tuba aan te pas, maar wel een droom om iets te worden wat ik waarschijnlijk toch nooit kon bereiken: (top)sporter.

Ik ben altijd al heel sportief geweest, maar door mijn dubbele scoliose en daardoor geringe lengte (1.48 en een half) werd ik bij de sport die ik deed vaak weggestopt in een laag team onder het mom van ‘’de selectie is voor talent, de recreatie voor vriendjes en vriendinnetjes’’. Excuseert u mij even. Dat ik toevallig een scoliose en een nekvergroeiing heb, betekent niet dat ik van plan ben om als een zandzak op het veld te staan en een beetje te keuvelen over het nieuwe kapsel van Zac Efron, terwijl mijn tegenstander een doelpunt maakt. Ik wilde winnen en goed spelen. Hoe ouder ik werd, hoe lastiger het werd om mezelf te bewijzen tussen alle lange mensen. Dat mijn techniek wel goed was, maakte eigenlijk niet uit; mijn lengte was doorslaggevend.

Topsport was voor mij dus die onbereikbare tubadroom. Ik wilde wel, maar ja "dat lukte toch nooit, want ik heb scoliose, een nekvergroeiing, een doof oor en een linkeroog die ook niet helemaal doet wat de bedoeling is" Totdat ik een paar jaar geleden de huldiging zag van Paralympische sporters. Toentertijd was de Paralympische sport voor mij nog een klein mysterie op zich, maar toen de sporters zo de zaal binnen liepen en reden, dacht ik "ooit sta ik daar ook”. Geen idee hoe ik dat voor elkaar zou gaan krijgen; ik deed op dat moment niet eens een sport, maar ik had toch wel even mooi tegen mezelf gezegd dat ik dat zou gaan doen. Er verstreek tijd en langzaam vergat ik wat ik in mezelf had gedacht. In het regulier kon ik nog steeds geen sport vinden zonder dat ik mijn nek erbij zou breken of als opvulling zou dienen. Toen dacht ik opeens aan tafeltennis.

Vorig jaar ben ik begonnen met  tafeltennis, omdat mijn lengte daarbij niet veel zou uitmaken. Na een internetsessie kwam ik opeens terecht op de site van NOC*NSF. Ik las over classificaties, talentdagen en opeens leek mijn onbereikbare droom een stukje meer bereikbaar. Een wereld van parasport, maar vooral van mogelijkheden ging voor mij open. Ik stuurde een mail voor een classificatie en ik zou worden geclassificeerd op Papendal. Daar gebeurde iets wat ik al jaren niet meer had meegemaakt. De technisch classifier en tafeltennistrainer Gerard Dijkland zei dat ik talent had. Dat hij iets in me zag en hij me tafeltennis zou gaan leren. Ik, compleet met scoliose en een nekvergroeiing, bleek een talent te zijn. Een TALENT. Het voelde alsof er in de deur van schokbeton een kiertje ontstond. De deur naar mijn droom bleek toch niet potdicht te zitten. Ik moest terugdenken aan wat ik in mezelf had gedacht een paar jaar eerder. Het was eerlijk waar een van de meest inspirerende avonden van mijn leven. Na een Paralympische Talentdag, een vervolgtraining op Papendal en een trainingsdag zondag 9 september 2018, mag ik nu komen trainen bij het RTC voor paratafeltennis in Rotterdam. En al kom ik nooit in een nationale selectie, dat maakt dan niet meer uit. Het gaat erom dat ik dan het maximale wat mogelijk is, bereikt heb. Dat ik in mezelf geloofde en gewoon de stoute schoenen aantrok om contact op te nemen met NOC*NSF. Want het begon allemaal met die stoute schoenen.

Natuurlijk kan niet iedereen de Paralympische Spelen halen. Los van logistieke redenen als overvolle sportersbussen heeft niet iedereen een zelfde ambitie. Het leuke is: dat hoeft ook helemaal niet! Het gaat erom dat je ook als je een beperking hebt, kunt sporten als je dat wilt, met anderen plezier kunt hebben in sport en jezelf laat verbazen in je mogelijkheden. Dat als jij wil sporten, je ook kán sporten. Want echt: er is veel meer mogelijk dan je denkt!

"Ja, ik heb een beperking én ik ga laten zien wat ik ermee kan! Jij ook?"