Daphne van Houten (20, scoliose): “Stoppen met golf was voor mij een no-go”  

Altijd rugpijn. Dat was voor Daphne een dagelijkse realiteit waar ze heel goed somber van had kunnen worden. Ze vond een uitlaatklep op de golfbaan. Na een partijtje golf voelt ze zich altijd beter.

Golfen een sport voor oude mensen? Niet bepaald. Daphne was pas zes toen ze op de golfbaan stond te putten en haar swing aan het oefenen was. Haar ouders waren met golf begonnen en zij deed net zo enthousiast mee. “Golf is steeds meer gericht op de jeugd. De trainingen waren leuk, ik raakte er gewoon aan verslaafd.” 

Daphne golft nog steeds. Als je haar ziet, zou je niet zeggen dat ze een beperking heeft. Haar swing en haar manier van lopen verraden niet zo veel. Maar Daphne moet dealen met een pittige beperking. Ze heeft namelijk scoliose, een verkromming van de ruggengraat. “Ik was twaalf toen ik bij de GGD langs moest voor een lichamelijke controle. Daar zagen ze dat mijn rug niet helemaal recht liep. Ik moest naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s. Er was duidelijk te zien dat de wervel een beetje scheef stond.” Vanaf dat moment ging haar rug snel achteruit en werd de scoliose aanzienlijk erger. “Ik had elke dag pijn. Mijn wervel liep schuin en was gedraaid. Daardoor waren mijn ribben ook meegedraaid. Dat zag je. Aan de ene kant van mijn lichaam staken de ribben uit. Dat maakte me onzeker. In die tijd droeg ik alleen zwarte kleding en nooit strakke shirtjes.” 

Een optie om scoliose een halt toe te roepen, is het dragen van een korset. Alleen moet dat korset de hele dag gedragen worden. En met een korset kun je nou eenmaal niet sporten. “Ik heb het korset geprobeerd. Dat hield ik nog geen week vol. Dat ik niet meer kon sporten was voor mij een no-go. Ik wilde zelf iets doen waardoor ik mijn rugspieren zou versterken.”

Daphne deed aan handbal en natuurlijk aan golf. Met handbal moest ze noodgedwongen stoppen. Het ging gewoon niet meer. “Na elke training of wedstrijd had ik erge hoofdpijn. Mijn wervels werden teveel samengeperst als ik na een sprong weer neerkwam. Golf was eigenlijk ook niet goed. Je staat daarbij steeds in de zelfde houding. Het was beter geweest als ik was gaan zwemmen. Maar ik wilde geen andere sport doen. Ik merk mijn beperking wel tijdens het golven. Toch voel ik me vooral goed als ik golf.”

Toen brak het moment aan dat Daphne gewoon te veel pijn had om nog op de golfbaan te staan. Dat was het moment waarop ze een zware operatie onderging, waarbij haar wervels zo recht mogelijk werden gezet en vervolgens gefixeerd met ijzeren schroeven en staven. De operatie was niet zonder risico, ze had verlamd kunnen raken. “Best eng, maar voor mijn ouders was het misschien nog wel zwaarder. Ik was zevenenhalf uur onder narcose. Zij moesten al die tijd wachten en hopen dat het goed zou gaan.” 

Volgens haar arts zou ze een jaar geen swing meer mogen doen. “Ik ben koppig. Ik nam me voor dat ik zou stoppen als het pijn deed, maar het deed geen pijn. Daarom stond ik na anderhalve week alweer op de baan.” De grootste winst voor Daphne is dat ze niet meer gekweld wordt door hele erge pijn. De pijn is er nog wel, maar een stuk dragelijker. Dat maakt het weleens moeilijk om grenzen te stellen. “Ik ben jong, ik studeer en hou van sport. Ik wil ’s avonds gewoon met vrienden op stap om een borreltje te doen. Ook als ik weet dat het eigenlijk niet kan, omdat ik er geen energie voor heb en het me rugpijn oplevert.”

Hele grote dromen heeft ze vanwege haar beperking een klein beetje losgelaten. “Ik had altijd de ambitie om de beste te zijn. Die ambitie moet ik laten varen. Voor internationale competities moet ik van het ene naar het andere land reizen en dagen achter elkaar golfen. Dat is te zwaar. Voor mij was dat de reden dat ik golf een tijdje wat minder leuk vond. Waar train ik dan zo veel voor, vroeg ik mij af. Totdat ik weer besefte dat ik niet zonder golf kan. Het gaat me niet meer om het winnen. Als ik geniet, dan is het voor mij al goed.”