Indy (17, Downsyndroom en rolstoelgebonden) vindt het heerlijk om te lopen in haar racerunner  

Omdat Indy geen kracht in haar benen heeft, zit ze altijd in een rolstoel. Met een racerunner is ze wel in staat zich met haar benen te verplaatsen, iets wat Indy super leuk vindt om te doen. Daarom traint ze nu wekelijks met een groepje leeftijdsgenoten bij een atletiekvereniging. 

‘Mama ik kan lopen, ik kan lópen!’ Die woorden vergeet Daniëlle, Indy’s moeder, nooit meer. Een paar jaar geleden stond Indy voor het eerst in een racerunner. Ze zit op de mytylschool en had samen met voetbalclub Willem II een sportdag. Daar werd duidelijk hoe blij ze werd van lopen in een racerunner. Een van de spelers van Willem II heeft alles op alles gezet om een eigen racerunner voor Indy te regelen, zodat zij eindelijk ook een sport kon doen. Maar een racerunner is duur, zo’n 2300 euro. Dit jaar lukte het de spelers van Willem II, na het opzetten van een crowdfunding, om er eentje voor Indy aan te schaffen. Sindsdien is haar wereld er groter, leuker en sportiever op geworden. 

“Indy heeft dubbel pech gehad”, vertelt haar moeder Daniëlle. Bij de geboorte bleek Indy het syndroom van Down te hebben, later bleek dat er nog wat aan de hand was. “Er kwam destijds een babyfysiotherapeut aan huis. ‘Jouw kind is lui’, zei ze. Ik wist dat dat het niet was. Indy had pijn, dat zag ik als ik haar aankleedde.” Later bleek dat Indy’s heupen uit de kom zijn en dat haar bovenste nekwervel niet goed zat. “Toen dat ontdekt werd was de paniek groot. Indy bleek een dwarslaesie te hebben. Ze kan alles wel bewegen, maar in haar benen heeft ze geen kracht. Als die nekwervel los zou gaan, dan zou ze tot haar nek toe verlamd raken.” 

Zo ver is het gelukkig niet gekomen. Indy kreeg een plaatje in haar nek om de nekwerkvel op z’n plek te houden. Maar het betekende wel dat ze moest stoppen met paardrijden, wat ze met veel plezier deed. Van een paard vallen, is met haar aandoening gewoon te gevaarlijk. Op school probeerde ze weleens sporten als rolstoelbasketbal, -hockey en golf, alleen moeten het maar net sporten zijn die je kind leuk vindt. Dat was bij Indy niet het geval. En toch bleek er een sportief meisje in Indy te zitten. “Normaal heeft ze bij alles een relaxte houding. Behalve als ze in de racerunner staat. Dan wil ze altijd kijken wie de snelste is!” 

Dat Indy in een rolstoel moet zitten, daar kan ze goed mee overweg en dat maakt haar niet minder stralend en vrolijk. “Het is een heel lief, vrolijk en makkelijk kind. Ze weet iedereen om haar vinger te winden. Al vanaf haar babytijd zat ze in de kinderwagen iedereen met een grote smile aan te kijken. Ze is heel ontwapenend.” Maar waar ze niet goed tegen kan, is mensen die naar haar staren. “Daar wordt ze zo verdrietig van. ‘Mam, ze wijzen naar me’, hoor ik dan. Ze heeft het niet moeilijk met de dingen die ze vanwege haar beperking niet kan, ze heeft het moeilijk met hoe sommigen op haar reageren.” 

Nu gaat Indy elke zaterdagochtend naar atletiekvereniging AV Atilla in Tilburg om samen met andere kinderen op de racerunner te trainen. “Omdat ze altijd moe is van een hele week school vroeg ik of ze het echt wel wilde gaan doen op de zaterdagochtend. ‘Ja mam, ik ga!’, zei ze. Het clubje kinderen waarmee ze sport is nog maar twee maanden bezig, maar ik zie nu al vooruitgang. Eerst sleepte ze haar benen over de grond, nu zet ze stappen en houdt ze het langer vol. Ik weet nog dat ze vroeger zei dat ze later ook wilde fietsen en schaatsen, net als haar oudere zus. Dat zal nooit gebeuren, wisten wij zelf natuurlijk al. Daarom is het zo fijn dat Indy nu haar eigen sportclubje heeft waar ze er helemaal bij hoort.”