Esther (blind) stapt graag op een paard én ze houdt van hardlopen        

Esther had er wel oren naar om het gelukshormoon oxytocine aan te maken, een stofje dat vrij komt tijdens het sporten. Daarom besloot ze zich bij een regulier hardloopgroepje aan te sluiten. De eerste weken vond ze het zwaar. Totdat ze merkte dat haar conditie met sprongen vooruit ging.  

De wereld is ingesteld op mensen die kunnen zien,vertelt Esther. Maar dat wil niet zeggen dat je ogen nodig hebt om ergens aan mee te doen. Zo zit Esther al van jongs af aan op paardrijden. Daarnaast doet ze sinds een paar jaar aan hardlopen. “Bang om van een paard te vallen of te struikelen tijdens het hardlopen? Iemand die niet blind is valt ook weleens van een paard of struikelt tijdens het lopen. Daarin zit echt niet zo’n groot verschil.”

Je kunt niet zeggen dat Esther meteen verkocht was toen ze begon aan hardlopen. “Ik wist dat je door te sporten een stofje aanmaakt waar je blij van wordt: oxytocine. Ik vroeg een vriendin of ze het leuk vond om mee te doen. Dat vond ze. We hebben ons aangemeld bij een regulier hardloopgroepje. Op internet zocht ik op hoe ik het best aanwijzingen kon krijgen als er een bocht of een hobbel aankwam. Dat was niet moeilijk. Maar om nou te zeggen dat ik het hardlopen zelf leuk vond toen ik er aan begon... Nee. Het is dat we er al voor hadden betaald én dat we ons als doel stelde om mee te doen aan de Bridge to Bridge run, een hardloopevenement in Arnhem van 5 kilometer.  We trainden behoorlijk gedisciplineerd, drie keer in de week, waaronder 1 keer met ons hardloopgroepje. Na een paar maanden merkte ik dat mijn conditie vooruit ging. Het lukte me om tien minuten aan een stuk door te rennen. Dat voelde als een overwinning.”

De vriendin van Esther stopte na een jaar met hardlopen. “Ik stuurde een mail naar mijn hardloopclubje met de vraag of ik nog mee kon doen. Daar kreeg ik geen reactie op. Ik besloot vervolgens om de regio-coördinator van het running blind project  op te bellen.” Op dat moment was er namelijk nog geen running blind project gaande in Arnhem, de regio waar Esther woont. Door een oproep te plaatsen in een tijdschrift voor mensen met een visuele beperking, was er iemand die het running blind oppikte en in Arnhem op de kaart zette.

Hardlopen als je blind bent, daar heb je dus niet speciaal een running blind groepje voor nodig. “Het gaat erom dat je een hardloopbuddy hebt”, vertelt Esther. Nu ze wel in een running blind groepje traint heeft ze als voordeel dat er meerdere buddy’s zijn met wie ze kan rennen. Dat maakt haar minder afhankelijk als de ander afzegt, want met meerdere buddy’s maakt het dat haar hardloopavond – of middag niet in het water valt. Nog steeds vind Esther het hardlopen leuk. “Na afloop voel ik me vermoeid, maar lekker vermoeid. Ik train weleens voor een hardloopevenement. Alleen lukt het me nu om in plaats van vijf kilometer het vol te houden tot de vijftien kilometer.”