Amber (13, meervoudig gehandicapt) is een stralende majorette

Het is leuk om te zien hoe je zussen het doen als majorette. Maar nog veel leuker is het om zélf mee te doen. Ook al zit Amber in een rolstoel en kan ze maar één arm gebruiken, ze heeft er het grootste plezier in om te laten zien wat ze allemaal met die baton kan.  

Amber was twee jaar toen er op het consultatiebureau ontdekt werd dat ze een klein gaatje in haar hartkamer had. Ze moest eraan geopereerd worden, maar het zou een simpele ingreep zijn. Rianne, de moeder van Amber, voelde een beetje spanning. Logisch. Elke operatie brengt risico’s met zich mee. Helaas ging er iets gigantisch mis. De artsen moesten Rianne vertellen dat ze niet wisten of Amber het zou overleven. Vier weken lag dit kleine meisje in coma voordat ze bijkwam. Amber liep hersenschade op en als gevolg daarvan kon ze niet meer praten, niet lopen en niet zitten, en haar linker arm bleek spastisch. Van een gezond meisje werd ze een meisje dat moet dealen met veel beperkingen. 

Rianne vertelt: “Amber voelt soms een hoop frustraties. Met behulp van gebarentaal en een spraakcomputer kwamen we erachter waarom ze zo verdrietig is. Ze zei: ‘Ik wil hetzelfde zijn als anderen.’ Alleen wisten wij niet hoe we haar daarin konden helpen.” Een activiteit vinden waar Amber aan mee kan doen, was niet zo makkelijk te vinden. Amber kan maar één arm gebruiken en ze zit in een rolstoel. Maar inmiddels doet ze aan sport: ze vond zelf datgene wat ze het allerleukst vindt om te doen. “Haar oudere zus en twee jongere zussen zijn lid van een majorette vereniging. Amber juicht het team op de vereniging daar altijd zo enthousiast toe. Ze is hun grootste fan. De meiden op de vereniging zien háár, niet haar rolstoel. Ook de trainster van het team zag Amber. Ze droomde ervan een vereniging op te richten voor kinderen met een beperking.”

Die vereniging is er gekomen. En dat is eigenlijk te danken aan Amber, die dolgraag mee wilde doen en nu ook mee kán doen. Het is een plek waar iedereen een beperking heeft en waar Amber zich niet anders voelt omdat ze niet alles kan. Ze zoekt haar eigen muziek uit, bedenkt haar eigen show. “We zien hier kinderen met heel veel plezier. Een kind dat zich vrij voelt van alle beperkingen die er zijn. Ik zie dat Amber haar eigen trucjes bedenkt als ze iets niet kan. Haar benen kan ze bijvoorbeeld niet omhoog doen, maar ze pakt haar benen dan op en gooit ze omhoog! Ze flikt het toch maar mooi, denk ik dan.”

Omdat de vereniging pas sinds dit voorjaar bestaat, is er nog genoeg plaats voor nieuwe kinderen. Vaak zijn het ook hun ouders die zich over een drempel heen moeten zetten, omdat het toch eng is om je kind even los te laten en aan anderen toe te vertrouwen. “Er is altijd een zorgverlener bij de training aanwezig, voor het geval het met een van de kinderen niet goed gaat. Amber kan bijvoorbeeld plotseling stikken. Er moet dan iemand bij zijn die weet hoe in te grijpen. We trainen een uur, en nemen elke tien minuten even pauze. Ook maken we elk jaar een of twee keer een concoursje, zodat familieleden kunnen komen kijken.”

Amber heeft zelf al haar eerste grote optreden achter de rug. “Ze wilde heel graag optreden, die kans kreeg ze tijdens de Brabantse kampioenschappen. Ze trad op voor een tribune van zo’n driehonderd man. Toch was ze totaal niet zenuwachtig en had ze een glimlach van oor tot oor. Tijdens haar optreden kon je een speld horen vallen. Nadien volgde een daverend applaus. Het zijn voor kinderen als Amber de momenten waarop ze even niet worden achtervolgd door hun beperking. Dit is juist het moment dat ze plezier kunnen maken en gewoon kind kunnen zijn.”   

Kijk hier hoe Amber optreedt voor een groot publiek: