Drie dagelijkse struggles voor blinden

Ik ben er vrij zeker van, als ik had kunnen zien, zou ik een stuk minder geordend zijn. Toch zijn er veel dingen niet standaard ingericht of georganiseerd, waarvan je dat wel zou verwachten. Het zou voor mij soms een stuk simpeler zijn als dat wel zo was. Nee, ik doel helemaal niet op grote dingen en het is ook geen big deal. Het zijn vooral regelmatig terugkerende kleine onhandigheden. Ik neem je hieronder mee in een aantal voorbeelden.

Het toilet
Neem nu zoiets als naar het toilet gaan in een openbare gelegenheid. Het toiletpapier is meestal nog wel te vinden al weet je nooit of het nu links of rechts hangt. Deze zoektocht is bij mensen thuis vaak een grotere uitdaging. Hoeveel mensen de rol niet op een prullenbak, vensterbank of ergens op de grond hebben staan. Ik zoek me soms een ongeluk. Dan komt het handenwassen. Heb je er wel eens op gelet dat de zeep altijd ergens anders hangt? Links of rechts hoog of laag. Ik bedenk me dit altijd te laat. Heb mijn handen al onder de kraan voor ik heb uitgevonden waar de zeep dit keer hangt. Gevolg zijn natte vingers op de spiegel in mijn speurtocht naar dat ding. Dan de handdoek of droger. Die hangt de ene keer achter je, de andere keer bij de deur of nog ergens anders. Alweer met mijn natte handen voelend opzoek naar dat ding. Natuurlijk ik snap het best. De ene ruimte heeft nu eenmaal wel plek om alles dicht bij elkaar te plaatsen en de andere niet. Toch zou het voor mij enorm helpen als dit wat meer standaard zou zijn. Ziet er een stuk minder knullig uit als ik trefzeker de handdoek bereik. En heb je er wel eens opgelet hoe vaak het voorkomt dat de prullenbak voor de papierenhanddoekjes niet onder het apparaat staat? Ik weet zeker dat je de volgende keer heel anders op het toilet zit en stiekem een beetje moet lachen van binnen.

Stopknop
En dan een hele andere categorie. De OV-chip-lezer en de stopknop in de bus. Waarom hangen die dingen niet op dezelfde plek? Het lijkt een keuze per busmaatschappij of merk bus. Ook hier voel ik me ontzettend onnozel als ik gewapend met mijn kaart de bus in stap en doel mis. Ik denk dat ik mijn kaart langs de chiphaal die dan net weer anders gedraaid staat, of dat je om je heen zit te voelen waar de stopknop dit keer geplaatst is. Ik probeer dat altijd zo onopvallend mogelijk van te voren te doen. Dus zoek ik palen en raamranden af. Het voelt bijna als stiekem een snoepje pakken, omdat ik altijd hoop dat niemand gaat vragen wat ik zoek.

Bakkie pleur?
Een totaal ander iets is dat iemand je drinken voor je neus zet, maar dat je niet precies weet waar het kopje of glas staat. Vooral als mensen het uit voorzorg een eind bij je laptop of toetsenbord vandaan neerzetten. Je speurt je bureau of de tafel af in de hoop dat je het niet als nog omgooit.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden van dagelijkse struggles. De deurbel die bij elk huis ergens anders hangt, de trapleuning die ophoudt voor de trap stopt, de lamp waarvan het knopje boven ingedrukt staat maar toch aan is, de klink om de autodeur van binnen uit te openen….  Zo maar een paar voorbeelden van relatief kleine dingen waar ik geregeld naar opzoek ben.

Ik moet altijd om mezelf lachen als ik weer eens natte vegen op een spiegel maak of mijn handen bijna aan de trui van iemand afdroog, omdat ik de handdoek nog niet heb gevonden. Het hoort tot de kleine hobbels die ik dagelijks tegenkom. Begrijp me niet verkeerd ik ben allerminst voor ver doorgevoerde eenvormigheid. Dat is veel te saai, maar iets meer nadenkendheid bij het inrichten en ontwerpen zou het leven soms al een stuk aangenamer maken. Al kan ik mijn lachen haast niet inhouden als ik weer eens totaal misgrijp. Dat moet er vast ontzettend komisch uitzien.

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij Koninklijke Visio. Ze schrijft wekelijks over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap.