Jens heeft zijn droombaan én droomsport gevonden

t werkt wel en wat werkt niet? Voor ouders en hun kind met autisme kan dat best een zoektocht zijn. Wilma vertelt over het pad wat ze afgelegd heeft met haar autistische zoon Jens: “Ik ben blij dat hij zo goed op zijn plek terecht is gekomen.” 

Het gezinsleven verloopt anders als je zoon autisme blijkt te hebben. Jens’ moeder Wilma had er vroeger zo graag op uit getrokken in het weekend met haar man en twee kinderen, maar dat is niet zo makkelijk als je kind autisme heeft. “Je kunt dan in een negatieve spiraal blijven hangen, of je kunt je op de bijzondere kanten van een kind met autisme focussen”, aldus Wilma. Zij koos voor het laatste.

Nog voordat er een officiële diagnose was, wist Wilma dat haar zoon ‘anders’ was. Dat werd ook duidelijk op het kabouterclubje, waar Jens als vierjarige aan voetbal deed. “Misschien is het verstandig om eens bij het G-voetbal te gaan kijken”, zei de trainer. Maar voor G-voetbal was Jens veel te goed. En hij vond voetbal leuk, dus daarom ging hij naar een reguliere voetbalvereniging. Daar ging het weleens mis. “Jens neemt alles letterlijk. Als zijn trainer zei dat hij buiten moest staan, begreep Jens dat niet. Hij stond toch buiten? Andere jongens pestten hem daarmee. Kinderen kunnen kneiterhard zijn voor elkaar. Dat doet pijn. Natuurlijk ging ik het gesprek aan met de jongens. Toch kwamen we tot de conclusie dat een teamsport het gewoon niet is voor Jens.”

Wilma dacht na over wat een goede sport voor hem zou zijn. Jens is een doener, en er moest iets anders zijn waar hij zijn energie in kwijt kon en waar hij plezier in had. Zelf had ze altijd aan paardrijden gedaan, daarom nam ze Jens mee naar de manege. “We merkten dat Jens heel goed is met dieren. Het was niet zo dat hij een heel getalenteerd ruiter was, maar hij voelde de paarden wel heel goed aan. Als de paarden ’s zomers in de wei waren geweest, bereed hij ze vaak als eerste. Hij wist precies wat te doen om een paard rustig te krijgen, wanneer hij de teugel losser moest laten en wanneer niet. Hij voelt zich goed bij dieren. Want een dier oordeelt niet.”

Na het paardrijden ontdekte Jens het schaatsen. Dat bleek hij heel goed te kunnen.  Zo goed zelfs, dat hij werd gescout als talent. Toch heeft hij zich niet op het schaatsen gestort. “We gingen echt voor het leuke, niet voor het streberige. Uiteindelijk bleek dat Jens de zomertraining leuker vond dan de wintertraining.” En zo was weer een nieuwe sport ontdekt. Jens stopte met schaatsen en ging hardlopen.

Hij meldde zich aan bij een kleine atletiekvereniging, maar ook daar stuitte hij op wat problemen. “ Het atletiekgroepje was voor hem te druk. Hij vond het leuker om te keten dan om te trainen, en zo werd hij een beetje een storende factor.” Eén op één training, dat werkt beter. En dat krijgt hij nu ook. Jens heeft nu zijn eigen begeleider: iemand die weet met autisme om te gaan, iemand die houdt van hardlopen en sportinstructeur wil worden. Wilma regelde het via via, door haar verhaal te delen waardoor er iemand was die deze ideale begeleider op Jens’ pad bracht.

“Jens loopt wedstrijdjes omdat hij zijn tijd graag wil verbeteren. Aan de ene kant brengt hem dat spanning. Hij reageert dat dan af op mij. In het begin ben ik echt wel de fout ingegaan door ‘doe normaal’ geroepen. Nu weet ik waarom hij zo uitbarst en blijf ik rustig. Na afloop komt hij ook altijd naar me toe om zijn excuses aan te bieden. Omstanders kijken weleens vol verbazing naar me en snappen niet waarom ik niet harder optreedt tegen Jens. Het is jammer dat niemand in zijn hoofd kan zien wat zijn beperking is.”

Je moet als ouder flink investeren als je kind een onzichtbare beperking heeft. Je moet trainers en begeleiders uitleggen waar ze rekening mee moeten houden, wat de gebruiksaanwijzing van je kind is. Wilma heeft erg gesteund gevoeld door de laatste school van Jens. Inmiddels is haar zoon negentien en heeft hij zijn droombaan gevonden bij een dierentuin als verzorger van roofvogels en uilen waarbij hij voor een publiek fantastische vogeldemonstraties laat zien. Elke dag vertrekt hij met zijn autootje, want een rijbewijs heeft hij inmiddels ook. Als Wilma hem zo ziet had ze niet kunnen bedenken dat Jens zó goed op zijn plek terecht zou komen. Ze is vreselijk trots op hem.