“Stel kleine doelen die je kunt halen!”

Edwin de Wolf raakte als militair tijdens een missie door de ontploffing van een mijn ernstig gewond. Door een slagaderlijke bloeding verloor hij veel bloed, waardoor uiteindelijk zijn been geamputeerd moest worden. Na zijn revalidatie heeft hij door kleine doelen voor zichzelf te stellen op de fiets plezier in het leven teruggevonden en nog belangrijker: een positief zelfbeeld. 

Edwin was in 1994 klaar met zijn revalidatie, maar destijds was sport daar nog niet echt een onderdeel van. Hij had wel spierversterkende oefeningen gekregen, maar het echt sporten met zijn nieuwe lijf is hij pas later gaan ontdekken. Hij had voor zijn ongeluk altijd aan mountainbiken en hardlopen gedaan. “Ik was ervan overtuigd dat ik dat niet meer kon. Ik was begonnen met wat zwemmen en wat zitvolleybal. Het team van zitvolleyballers bestond meer uit valide mensen dan invalide mensen dus ik voelde me daar ook niet meer zo op mijn gemak.”

Zonder prothese
Pas veel later kwam hij op het idee om toch weer zijn oude liefde voor de fiets op te zoeken. “Dat was echt pionieren. Eerst fiets je dan met prothese, maar toen kwam ik erachter dat ik daar meer hinder dan profijt van had. Toen ik een keer mijn prothese uit deed omdat ik een ontsteking had, kwam ik erachter dat ik zonder prothese veel meer ontspannen op de fiets zat. Ik had wel het gevoel dat ik naakt op de fiets zat.”

De eerste kilometers waren gek, maar tegelijkertijd gaf het ook meer vrijheid op het zadel. “Ik kon veel gemakkelijker van voren naar achter bewegen. Ik ben toen gaan focussen op mijn techniek, want je bent snel geneigd om over te compenseren waardoor je blessures kan krijgen.” 

Trots
Hij begon op de mountainbike met kleine rondjes, puur voor de lol. “Ik begon met 15 kilometer, dat was voor mij een gruwelijke afstand. Gewoon op de weg, soms een zandpaadje. Dan kom je terug met de tong op je schoenen, maar dan geeft dat zo’n goed gevoel. Hoe trots kun je zijn dat je het gehaald hebt en dat het kan. Dat je vooruit kunt blijven gaan.” 

Kleine doelen
Hij kwam er daardoor achter dat het stellen van kleine doelen heel erg belangrijk is. “Het sporten met een beperking gaat in het begin gewoon tegenvallen. Stel daarom eerst een klein doel wat je haalt. Dan is het misschien heel vervelend dat je in je rolstoel maar vijf kilometer lekker kunnen rollen. Dan is dat voor je gevoel klein, maar op het moment dat je teleurgesteld wordt is de klap in je gezicht alleen maar harder.” 

Bij Edwin leverde de kleine succesjes steeds weer een nieuwe grens op die hij kon opzoeken. Zo reed hij mountainbikemarathons van 100 kilometer op de Utrechtse Heuvelrug, hij beklom de Stelvio en reed twee keer de Amstel Gold Race. “Je moet wel succesjes zoeken die passen bij jouw beperking. Het gaat vooral om dat je op de lange termijn gezond blijft door sport.”