Ga met Bo mee op skivakantie op een Bi-Unique!

Vrijdagavond acht uur…
Ik heb werkelijk géén idee waar ik aan begonnen ben! Ik ken niemand maar veel van de anderen wel en ze vliegen elkaar lachend (of huilend) on de nek alsof ze elkaar al een jaar niet gezien hebben. Misschien is dat ook wel zo. Het is al laat als we de grens over rijden. De sfeer in de bus is nog steeds uitgelaten en het duurt even voordat er sprake kan zijn van nachtrust.

Zaterdag
Vroeg in de ochtend kijk ik verlangend naar de horizon, ik heb nog nooit bergen van dichtbij gezien en als we volgens planning aankomen, kan het nu niet lang meer duren! Maar in de ochtendschemering zie ik eindeloos laagland met Duitse borden en dichterbij wat kreukelige hoofden van reisgenoten die met tegenzin wakker worden. Na nog een stop zie ik in de verte een soort wolk die zich niet beweegt… zou het? Ja hoor, daar zijn ze dan, die bergen. Met sneeuw erop en alles! Mijn reisgenoten kijken een tikkeltje verbaasd naar mijn dikke grijns bij elk beetje meer sneeuw en kunnen er wel om lachen.
Na heel veel bergen en sneeuw in korte tijd (hoe blijft zo’n boom in vredesnaam staan op zo’n steile rotshelling?), komen we aan op de ijsbaan – pardon: straat - voor het hotel. We worden buiten al begroet door een breed glimlachende Birgit en Hubert die een hoop van ons bij naam blijken te kennen. De helling naar de voordeur neem ik met meer geluk en hulp dan wijsheid want hoeveel kracht ik ook zet, mijn rolstoel glijdt toch net iets achteruit. Dan naar de lift en eens zien hoe de kamer eruit ziet. Nou, dat valt niet tegen hoor! Met een kleine aanpassing kan ik met mijn blinde kamergenoot goed uit de voeten/wielen en een stoel voor onder de douche is ook zo geregeld.
Aan de lunch besteed ik (net als de cateringservice) niet teveel aandacht, ik begrijp dat de enthousiaste omschrijvingen meer voor de lol dan voor Michelin zijn. We gaan naar de verhuur in Eben im Pongau.
Ik weet niet hoe het met de anderen zit maar ik wil de bus uit als de begeleiders met de bi-uniques uitstappen om te oefenen. Het is maar goed dat ik zelf niet bij mijn rolstoelgordels kan anders had ik mezelf losgekoppeld en was ik zo met de lift uit de bus ‘geglipt’. Dus als ik enthousiast begin te stuiteren, buldert de chauffeur vrolijk door de bus: ‘Bo, hierrrr blijven jij!’ Hoezo, eerst een rustdag? Ach, dan is het tijd voor meer polonaisemuziek.

Op zondag…
… blijken de bergen veel steiler dan gedacht, maar eenmaal boven is het vooral veel hoger dan gedacht. Een kilometer naar beneden kijken is machtig mooi. Het skiën met de biunique is even wennen maar met de eindeloze hulp van mijn begeleider en het liftpersoneel, kan ik toch een paar keer vanaf het middenstation naar beneden en ik vind het fantastisch! In het dalstation werkt een leuke vent die helpt. Hij zit vaak met me te geinen bij de lift. Mijn rolstoel ineens wegtrekken als ik met iemand zit te kletsen of van verre roepen dat ik moet opschieten. En we krijgen steeds snoepjes. Van die felgekleurde, gehemelte klovende snoepjes waarvan je tong nog uren de kleur laat zien. Voor de kids. En voor ons, met het logo van Ski Amade erop. 

Maandag
Mijn begeleider, Viktor en ik gaan deze dag voor het eerst naar het bergstation. Ik ben super blij want deze afdeling duurt veel langer en is ook veel leuker. Met lange stukken om snelheid te maken, lekker hard te gaan of lekker snel naar beneden. Aan het eind van de dag gaan de meeste mensen nog naar de disco in het dorp verderop. Ik ga in de kelder met Bert praten, de technische man. Hij zit een Bi-Unique te repareren. Blijkbaar hebben we te hard gestuiterd, nu is er een busje uit en een paar ringetjes zijn weg. Ik kijk zo onschuldig mogelijk.

Dinsdag
Als de mensen al brak zijn van de discoavond van gisteren, dan merk ik er toch niet veel van, iedereen wil weer lekker aan de slag. Ik denk er ineens aan om SkiTrack aan te zetten. Leuk om te zien waar en hoe hard we gaan. Deze dag gebruik ik een nekkraag in de tweede helft van de dag. Er is een tweede helft van de dag! Want ik hou zoveel meer energie over doordat iedereen helpt bij alles. De nekkraag helpt de klap in mijn nek te voorkomen op de hobbels die er ontstaan doordat de zon op de piste staat en sneeuw weg brandt die daarna weer opvriest. 

In de arreslee op woensdag
Ik dacht dat we op de dag van de sledetocht niet zouden kunnen skiën maar dat is gelukkig wel het geval. Dus in de ochtend gaan we eerst skiën en dat gaat allemaal weer prima. In de middag naar Filzmoos om met paard en koets de berg op te gaan. Onze koetsier is een apart mannetje met een met veren op zijn hoed en flodderige huiden als kleding aan. We zijn nogal uit schema geraakt waardoor we in steeds diepere schemering de berg af gaan, met een bijna slippend paard voor de koets en mooie fakkels voor onderweg.

Donderdag
Wij gaan met de hele bi-unique groep en nog wat losse mensen naar Flachau afdalen. Ik vind het geweldig! De piste is ontzettend breed en vertakt zich om de haverklap zodat je erg goed moet opletten welke route je kiest. Die staat aangegeven met ronde bordjes met cijfers erop. Natuurlijk missen we er op gegeven moment toch nog een waardoor Viktor denkt, ‘ach dat hoekje met die rand sneeuw snijden we wel even af’. Doen we toch nog een stukje zwarte piste. Dus wij duiken de driehoek ongeprepareerde sneeuw in, vallen om en krijgen de slappe lach! We komen beneden aan in Flachau en voelen ons echt de hemel te rijk. Het is zo mooi onderweg en ik wil graag nog een keer gaan maar nu moeten we terug naar de gewone lift, de bus staat allang op ons te wachten.

We gaan steeds harder de berg af, verbreken steeds ons oude record en gaan zelfs een stukje over een piste van 45 graden. Ik krijg wel steeds meer moeite om uit de linkerbocht te komen. Ik heb het vaak niet in de gaten en denk dan ‘waarom blijft Victor nou de hele tijd op links hangen?’ Daardoor gingen we een keertje gewoon recht omhoog de berg weer op met hoge snelheid. Daarna vind ik een trucje om toch weer naar rechts te sturen, door mijn rechter schouderblad op de Bi-Unique-rand te hangen en dan naar beneden te trekken. Zo kan ik mijn lichaam rechts laten overhellen. Vermoeiend, maar het werkt wel. 

Vrijdag
De laatste dag! Iedereen is brak, of omdat ik zo brak ben, lijkt het gewoon zo. Ik wil nog even het laatste record verbreken. Het hele Bi-Unique team gaat keihard de laatste helling af naar het middenstation en toen is weer een record gebroken. We eindigen op 74,6 km/u als ik het goed zeg. Ontzettend genieten en nog even lekker op de piste eten. Gratis nog een laatste keer avondeten in het hotel. Iedereen van de leiding krijgt een praatje en bedankje en de deelnemers een medaille. Er wordt ontzettend veel gehuild. Het is vrij stil in de bus, iedereen is erg moe en een beetje bedrukt omdat het voorbij is. Volgend jaar weer! 

Ook geinteresseerd in een skivakantie zoals Bo? Ga dan naar de website van Stichting Samen Ontspannen!