Vivian (23, meervoudig beperkt) brengt een ode aan rolstoel vervoerende taxichauffeurs

Al vanaf haar kindertijd maakt Vivian van Leeuwen gebruik van rolstoelvervoer en daarom heeft ze een hoop taxichauffeurs de revue heeft zien passeren. Een groep mensen aan wie ze graag een ode wil brengen.

Ik zou een hoop negatieve dingen kunnen zeggen over het rolstoelvervoer. Chauffeurs die te laat zijn of roekeloos rijden, ritten die niet ingepland worden, locaties die verkeerd doorkomen, onbekwame chauffeurs, technische mankementen, en ga zo maar door. In de grofweg twintig jaar dat ik al gebruik maak van taxivervoer is er regelmatig iets misgegaan, en heb ik vaak genoeg wanhopig en machteloos met de handen in het haar gezeten. Maar uiteindelijk zijn die taxichauffeurs ook maar mensen die hun werk proberen te doen, daar soms fouten in maken en af en toe hun dag niet hebben.

In de loop der jaren ben ik het niet meer dan vanzelfsprekend gaan vinden om gewoon aardig te zijn voor mijn chauffeurs. Ook al zijn ze te laat of maken ze een potje van de rit: ze krijgen altijd een vriendelijk “hallo, bedankt, fijne dag nog en tot ziens’’ van me. Het zijn mensen die hun werk doen en die mij een enorme dienst bewijzen, dus die hebben recht op mijn vriendelijkheid. Dat vind ik niet meer dan normaal.

Ze bewijzen me een enorme dienst, omdat ik dankzij hen zo zelfstandig mogelijk de deur uit kan. Dankzij het taxivervoer kan ik op school en op mijn stageadressen komen en kom ik ook weer thuis, zonder dat mijn ouders me moeten wegbrengen of ophalen. Dankzij deze chauffeurs kan ik er met mijn elektrische rolstoel op uit, want die is niet per auto te vervoeren. Dat geeft me enorm veel zelfstandigheid. Dankzij het taxivervoer kan ik voor mijn studie naar congressen of andere studielocaties, en heb ik de mogelijkheid om gewoon lekker mee te doen met alles. Dankzij het taxivervoer kan ik de wereld in.

Maar soms zijn die taxichauffeurs ook een hoogtepunt van mijn dag. Als ik een bekende chauffeur tref, ben ik daar altijd onwijs blij mee. Want ze weten de weg, ik kan erop vertrouwen dat ze me goed vastmaken en dat ik veilig van A naar B kom. Als een chauffeur vriendelijk is, grapjes maakt, een praatje met me aanknoopt en interesse toont, komen daar soms hele leuke gesprekjes uit die ik me dagen of weken later nog herinner. Wanneer een bekende chauffeur mijn naam nog weet en vraagt hoe het met me gaat, dan ga ik daar altijd een beetje van glimmen. Het is gewoon een leuk contact! En als een chauffeur me gewoon mijn gang laat gaan wanneer ik wil zitten suffen of een beetje wil lezen, ben ik daar ook altijd enorm dankbaar voor. Want de taxiritjes zijn vaak ook een soort gestolen rustmomenten.

Taxichauffeurs: dankzij hen krijgen mensen zoals ik de kans om te gaan en staan waar we willen.  En daar mogen we ze best wat credits voor geven.

Vivian van Leeuwen (23) is docent Nederlands in spe en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg.