De dag dat Ellen (blind) haar bewijsdrang losliet

Een weekje Centerparcs met ons gezin. Fantastisch weer, zee, strand en rust. Op ons terrasje klinken de kreten van de waaghalzen in het aquapark door. We hebben prachtig uitzicht op deze attractie. Grote luchtkussens op het water, waarover je kan klimmen, glijden en springen. Op de eerste dag al gaan onze jongens erheen. Een uur plezier en waterpret. Een kombocht waar je door heen moet sprinten, slingeren aan touwen naar de overkant en vanaf drie meter hoogte het water in duiken. Het lijkt me spectaculair en al dat gespetter en gejoel klinkt heel aantrekkelijk, zeker nu de temperatuur stijgt boven de dertig graden.

Wanneer we aan het einde van de dag ontspannen op ons terrasje zitten te borrelen, suggereer ik dat we de volgende dag wel met zijn vieren naar het aquapark kunnen gaan. Zeer resoluut klinkt een eensgezind protest. "Dat kan jij niet hoor, mama." "Geen sprake van jij mag niet van mij, veel te gevaarlijk." Ik laat het rusten.

Een dag later het subtropisch zwemparadijs. Niet de beste plek om te zijn. Gelukkig kan je ook buiten zwemmen. Na een tijdje ontdekken onze jongens de wildwaterbaan. Wij lopen een paar minuten later richting de trap van de baan. "Jullie gaan daar niet af," klinkt het alweer resoluut.

Terug in ons huisje vraag ik hoe wild de waterbaan eigenlijk is. "Oh, niet zo bijzonder hoor."Vroeger zou ik in beide gevallen hebben doorgeduwd. "Flauwekul! Ik kan dat natuurlijk wel, moet je opletten! Zeker met papa erbij kan het makkelijk." Ook in dit geval weet ik zeker dat ik zonder problemen de wildwaterbaan en het aquapark kan trotseren. Toch ga ik niet. Waarom?  Ach, ik word ouder en wijzer. Mijn leeftijd zorgt ongetwijfeld voor strammere spieren en gewrichten. En om nu op vakantie wakker te worden met spierpijn en blauwe plekken op mijn benen, laat maar zitten.

Wijzer, ja dat ook, geen enkele reden om me tegenover mijn kinderen te moeten bewijzen. Zij weten als geen ander dat alles kan als je niet ziet. Okee, bijna alles. Het lijkt me onnodig om mijn prepubers lastig te vallen met mijn doorgeschoten bewijsdrang. Stiekem baal ik wel een beetje, het avontuur kriebelt. Diep van binnen voel ik ook triomf. Triomf en berusting. Berusting dat het me gelukt is los te laten. Geen discussie, geen bewijzen van het tegendeel. Heerlijk!

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij het RIVM. Ze schrijft op Uniek Sporten over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap.