Hoe Ellen (blind) de weg naar haar nieuwe werk ontdekt

Op 1 november start ik met mijn nieuwe baan. Heel leuk, maar ook best spannend. Na bijna twintig jaar verlaat ik de overheid. Behalve nieuwe collega’s, een andere werkinhoud en een andere werkplek, komt bij zo’n werkwissel, als je niet kan zien, net iets meer kijken. Die randvoorwaarden moet je tijdig regelen.

Zonder apparatuur aan mijn computer begin ik weinig. Gelukkig mag de brailleleesregel van mijn vorige werkgever mee naar deze nieuwe. De software om de regel aan te sturen, regelt mijn nieuwe werkgever. Mijn iPhone is na al die jaren trouwe dienst heilig. Ik zou niet weten wat ik met een ander toestel zou moeten. Gelukkig ligt een nieuwe iPhone met mijn eigen nummer al klaar voor mij. 

Dan de grootste uitdaging; het leren van de weg. Niet per se lastig, maar vooral een uitdaging omdat ik meerdere routes kan volgen om op mijn nieuwe werk te komen. Samen met mijn man plan ik een ochtend om de situatie te gaan verkennen. Natuurlijk reis ik met het openbaar vervoer. Vanaf mijn huis is het vijf minuutjes lopen naar het dichtstbijzijnde station. Tot zover niets nieuws. Daar stap ik in een andere trein dan ik tot nu gewend ben. Ook niks bijzonders. 

De grap zit hem in de aansluitende busreis. De bus die ik nodig heb, doet verschillende stations aan. Ook rijdt hij volgens een grillige dienstregeling. Afhankelijk van het tijdstip van vertrek, is dus de ene dag een reis via Hilversum het beste en een andere dag via Bussum-Zuid.

Daarom besluiten we beide stations aan te doen en de route van trein naar bus te bekijken. Op station Hilversum loopt dat soepel. Keurige ribbeltegels op het perron, de trappen gemarkeerd en vaste vertrekhaltes per bus. We vervolgen onze verkenningstocht naar Bussum-Zuid. Een klein station dat duidelijk door veel forensen gebruikt wordt. Ook hier keurige ribbeltegels op het perron. De geleidelijn loopt netjes naar de uitcheckpaal en de trap. Buiten het station loopt de geleidelijn verder. 

Hoewel verder….? Als ik de lijn volg, beland ik midden in een enorme hoeveelheid fietsen. Die staan daar zonder fietsenrek dwars over de stoep. En dus ook dwars over de ribbellijn die ik volg. Ik stap van de stoep en vervolg mijn weg over het fietspad. Op zoek naar het zebrapad dat ik over moet steken. Helaas staan, ook op de noppentegels die het begin van de zebra markeren, fietsen. Ik steek schuin over en kom niet op het goede gedeelte uit. Een aantal keer proberen, leert dat helemaal over het fietspad lopen eigenlijk de enige optie is. Nu maar hopen dat dat in de spits verantwoord genoeg is. 

Tja, als jij je fiets op mijn stoep en geleidelijn stalt, ben ik helaas genoodzaakt met mijn stok over jouw fietspad te lopen.

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij het RIVM. Ze schrijft op Uniek Sporten over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap.