Vivian blogt om zichzelf te laten zien

Vivian van Leeuwen (24) is docent Nederlands in spe en heeft een zeldzame darmziekte met chronische vermoeidheid, doofheid, slechtziendheid en rolstoelafhankelijkheid tot gevolg. Ze blogt al sinds haar zestiende, deels op haar eigen website en deels voor online magazines, en is in de afgelopen jaren steeds meer over haar ziekte en beperkingen gaan schrijven – en dat is ze ook steeds waardevoller gaan vinden. 

Ik begon mijn blog simpelweg omdat ik het leuk vond om te schrijven. Ik schreef over school, series, boeken en vooral veel actuele vraagstukken: in die periode probeerde ik te ontdekken en te verkennen wat ik kon en wilde op het gebied van schrijven. Destijds was ik nog niet zo reflectief ingesteld als nu: ik dacht minder na over hoe ik in het leven stond en welke rol mijn ziekte en beperkingen daarbij speelden. Dat kwam pas rond mijn achttiende. 

Mijn liefde voor schrijven is nog steeds reden nummer één dat ik zo graag blog. Ik heb in de afgelopen jaren gemerkt dat het heerlijk is om, ook al voel je je lichamelijk slecht, je ei kwijt te kunnen en je gedachten te delen door het in een stukje tekst te vangen. Bovendien is het een ontzettend fijne manier om even niet bezig te zijn met je gezondheid, en een vurig betoog te typen over wat je vindt van die ene film of de actualiteit. Het schrijven over dingen die me bezighouden is altijd een lichtpuntje geweest, een fijne vorm van afleiding en ontspanning waaraan ik enorm veel waarde hecht.

Maar het bloggen is mettertijd ook een uitlaatklep geworden over alles wat met mijn ziekte en beperkingen te maken heeft. Het is een manier om te reflecteren op wat er in me omgaat, op mijn frustraties over een lijf dat spookt of een hoofd dat omloopt. Het is maar al te vaak een soort therapie, een manier om mezelf beter te leren kennen en dingen een plekje te geven door ze in woorden te vatten. Het helpt me groeien en het geeft me energie. En in een bepaald opzicht is dat niet alleen voor mezelf: ik doe het ook om een beetje (h)erkenning te creëren voor lotgenootjes, andere mensen te laten weten hoe het is om chronisch ziek en gehandicapt te zijn, om mensen die belangrijk voor me zijn op de hoogte te houden en om wat meer bewustwording te creëren. Op die manier is het ook een beetje mijn link met de buitenwereld. 

Toch is er iets wat ik nog belangrijker vind bij het bloggen: mezelf laten zien. Door te schrijven, laat ik zien wie ik ben en wat ik doe, zowel ondanks als dankzij mijn ziekte en beperkingen. Ik laat zien hoe mijn gezondheidsbagage mij heeft gevormd en hoe trots ik daarop ben, maar ook dat ik nog méér ben dan die bagage. Het is bovendien een enorm belangrijk deel van mij en mijn leven, en als het qua gezondheid minder goed gaat, haal ik er heel veel voldoening uit als het wél lukt om aan mijn blog te werken. 

Het bloggen heeft me in de afgelopen jaren enorm veel gegeven. Ik heb er vrienden door gemaakt, prachtige kansen door gekregen, veel beter leren schrijven, enorm veel over mezelf geleerd en er heel veel inspiratie en energie door gekregen – en voorlopig blijf ik er nog vrolijk mee doorgaan. Zeker omdat ik mettertijd vooral het schrijven over mijn gezondheid echt ben gaan omarmen en waarderen, en dat is de grootste groei die ik heb doorgemaakt.