Marlou van Rhijn: “Iedereen moet samen kunnen trainen!”

Marlou van Rhijn is bekend als de snelste hardloopster op blades. Op haar lichte protheses liep ze records en behaalde ze heel wat medailles. Ze beleefde vooral heel veel plezier aan de snelheid. Dat gevoel gunt ze iedereen. Daarom zet ze zich tegenwoordig in om blades voor iedereen net zo makkelijk verkrijgbaar te maken als een paar sportschoenen. Nog belangrijker vindt Marlou dat iedereen hetzelfde wordt behandeld.

Marlou (27) begon haar sportcarrière op haar twaalfde met zwemmen. Het hardlopen ontdekte ze pas veel later, vertelt ze in een interview met Sport & Strategie. “Toen ik ging rennen, was ik meteen verkocht. De snelheid! En dan wordt het bij mij al snel serieus, in de zin dat ik beter wil worden en veel wil trainen.” Ze werd daarna al snel opgemerkt door de Atletiekunie en kreeg toen als eerste atleet in Nederland blades.

Dat was bij haar dus vrij gemakkelijk gegaan. Dat niet iedereen zo aan protheses komt, ontdekte ze toen een vader aan haar vroeg hoe je eigenlijk aan blades kan komen. “Daar had ik niet bij stilgestaan. Ik had ze gratis gekregen, en zat nu iedereen aan te moedigen ook aan atletiek te gaan doen zonder me te realiseren dat dat voor een heleboel kinderen bijna niet kan. Want die dingen zijn peperduur en je moet maar net weten waar je ze kunt krijgen. Toen ik dat ging onderzoeken, ontdekte ik in wat voor gedoe en rompslomp met arts, prothesemaker, verzekering en wel of geen gemeentelijke bijdrage je terechtkomt als je wilt hardlopen.”

Ze begon daarom in 2017 Project Blade, waarbij ze kinderen die willen hardlopen aan blades helpt. Haar ideaal is nog groter: “Blades moeten net zo makkelijk verkrijgbaar zijn als een paar sportschoenen”, zegt ze. Hoe mooi zou het zijn als jij voor je protheses of andere hulpmiddelen gewoon naar dezelfde sportwinkel kan als jouw broertje of zusje zonder beperking? Als het aan Marlou ligt wordt dat in de toekomst niet meer dan normaal. Vooral omdat zij vindt dat jij net als iedere sporter behandeld moet worden.

Ze ziet dat bij veel verenigingen vaak eerst een training voor valide sporters is en daarna een aparte training voor sporters met een beperking. Dat kan anders wat haar betreft: “Je moet gehandicapte atleten gewoon laten meetrainen met valide atleten. Sprinters bij sprinters, middenafstand bij middenafstand, lange afstand bij lange afstand. De een heeft zwakke enkels, de ander geen enkels – nou en. Het punt is: een gehandicapte kan misschien niet hetzelfde als een valide atleet, maar je kunt ze wel gelijk behandelen.”