“Je moet zelf de slingers ophangen”

Maaike Bennink had van de ene op de andere dag bijna geen zicht meer. Haar leven stond op zijn kop. Na een moeizame periode en een interne revalidatie ging de knop om. Ze accepteerde simpelweg niet meer dat haar leven in de pauze-stand stond. Nu is ze sportmasseur, runt ze een eigen praktijk en is ze de eerste Nederlandse slechtziende wedstrijdskiester met een paralympische ambitie.

“In 2006 volgde ik de opleiding tot Ambulanceverpleegkundige. Ik woonde in een studentenflat en had een leuk sociaal leven. Op een gegeven moment zag ik niet meer zo goed. Ik zal wel te veel gestapt hebben en moe zijn, dacht ik. Dat komt wel weer goed. Niet dus. Ik had een ontsteking aan mijn oogzenuwen. Daardoor had ik nog maar 8% zicht. Door nieuwe ontstekingen verminderde mijn zicht verder. Ik kijk nu door een koker. Daarbinnen zie ik 2%. Het is alsof je door een onscherp rietje kijkt.”

Eigen praktijk

Aanvankelijk dachten de artsen dat ze haar zicht terug zou krijgen. Maaike: “Ze hadden het over een periode van twee jaar. Toen ik na twee jaar te horen kreeg dat mijn zicht niet zou verbeteren, ben ik de revalidatie ingegaan. In Apeldoorn, waar ik intern zat, ben ik met sportmassage in aanraking gekomen. Ik heb het opgepakt en heb nu mijn eigen praktijk. Ja, dat bevalt goed. Het medische en psychologische ervan spreekt me aan. En ik kan het goed combineren met skiën.”

Gesloopt

Haar eerste wintersport kan ze zich nog goed herinneren. “Dat was in Bramberg in Oostenrijk. Bij mijn eerste meters op een blauwe babypiste die zo goed als vlak was, scheet ik zeven kleuren stront. Ik vond het enorm spannend. Een dag later deed ik een afdaling waar ik de hele dag mee bezig ben geweest. Ik was gesloopt. Dat is een afdaling die ik nu in twee of drie minuten doe. Op het einde van de week ging ik al wel de rode piste af.”

Paralympische Spelen

Hoewel het begin moeilijk en eng was, bleek al snel dat Maaike talent had. Ze ging in SnowWorld in Landgraaf trainen en werd gescout door de Nederlandse Ski Vereniging. “Ze vroegen of ik een keer met de selectie wilde meetrainen. Ja, waarom niet? Daar kun je alleen maar van leren. Drie maanden later skiede ik voor Nederland een wedstrijd in het buitenland. Mijn doel is de Paralympische Spelen. Daar wil ik me voor kwalificeren als eerste Nederlandse slechtziende internationale wedstrijdskiester.”

Leeggeplukt

Prestaties zijn niet het enige wat voor Maaike telt: “Ik wil mensen inspireren. Laten zien dat je ver kunt komen als je in mogelijkheden denkt. Mijn prestaties helpen daarbij. En geld. Als slechtziende skiester heb ik een buddy nodig. Iemand die voor me uit skiet op de piste en aanwijzingen geeft. Daarom heb ik dubbele kosten. Als we voor een wedstrijd naar het buitenland gaan, betaal ik twee keer reis en verblijf. Het komt erop neer dat ik continu aan het fundraisen ben. Mijn vrienden heb ik al leeggeplukt. Een hoofdsponsor zou helpen. Dan kan ik me volledig focussen op het skiën en niet op bijzaken.”

Slingers ophangen

Wat ze leerde toen ze haar zicht kwijtraakte, is om niet bij de pakken neer te zitten. “In het begin denk je: waarom ik? Ik was recalcitrant en overal tegen. Wat ik moeilijk vond, ik was mijn identiteit kwijt. Van ambulanceverpleegkundige werd ik arbeidsongeschikt. Wie ben je dan nog? Werk en sport hielp me aan een nieuwe identiteit. Daar heb ik hard voor geknokt. Ik weet nu dat ik de slingers zelf moet ophangen. Dat blijf ik doen. Ik wil uit het leven halen wat erin zit.”