Hoe de blinde Ellen hechte vriendschappen sloot in de sportschool

Fitness is de meest beoefende sport in Nederland. Je uitleven op een cardiotoestel of even flink aan de gewichten trekken, dat kan met je ogen dicht. Nu vind ik trainen bij een sportschool oersaai. Zelf je programmaatje afdraaien, terwijl om je heen allerlei mensen en apparaten in beweging zijn, is niet heel praktisch als je blind bent (zoals ik). Zeker omdat dit gepaard gaat met harde muziek en steeds verschillende mensen die zich tegelijk met jou in het zweet werken. Verwachten dat iedereen rekening met je houdt, kan dan eigenlijk niet.

Een groepsles volgen, is een mooie manier om deze uitdagingen te omzeilen. Toch is men bij sportscholen terughoudend hierover. Ik heb heel wat keren moeten praten als brugman om aan zo'n les te mogen deelnemen. "Hoe weet je dan welke oefeningen we doen?" en "Ik ben bang dat de anderen last van je zullen hebben" kreeg ik te horen.

Positief verrast was ik dus, toen ik jaren geleden met open armen werd ontvangen bij een kleine sportschool voor vrouwen bij ons in de buurt. Ik kon er lopend komen en al gauw kende ik veel medesporters. Elke zaterdagochtend volgde ik een groepsles circuittraining en doordeweeks kwam ik er minstens nog een keer om me op de loopband uit te leven. Heerlijk even rennen zonder ergens tegenaan te botsen. De zaterdagochtendgroep was een vast clubje sportievelingen. Als het nodig was kreeg ik altijd wel een helpende hand of een mondelinge aanwijzing. Al gauw vergaten ze dat ik niet kon zien. Kwam je een zaterdag zonder reden niet opdagen, dan kon je rekenen op commentaar...

Het groepje werd closer. Eerst gingen we een keer samen uit eten en later gingen we jaarlijks een weekendje weg. Gaf iemand een feestje dan ontbraken mijn sportvriendinnen niet. Tot het bericht kwam dat onze kleine sportschool niet langer kon opboksen tegen de grote, commerciële fitnessgiganten. Een deel van het personeel en de lessen verhuisden naar een grote sportschool op een bedrijventerrein aan de rand van de stad. Geen bus die in de buurt kwam, geen fatsoenlijke stoep om over te lopen, weg zelfstandigheid!

Gelukkig had ik mijn sportvriendinnen nog. Natuurlijk moest ik onderdeel blijven van onze zaterdagochtendles, vonden ze. Elke zaterdag haalt één van hen me thuis op en brengt me na afloop terug. Kan de één niet, dan komt een ander. Zo hoef ik geen les te missen. Dat zijn nog eens (sportieve) vriendinnen!

Ook voor jou is er een geschikte sport, waarbij je aan je conditie en je gezondheid werkt én nieuwe vrienden kunt maken. Benieuwd welke sportverenigingen er bij jou in de buurt zijn voor een proefles of lidmaatschap? Klik hier.

Ellen Koudijs is volledig blind sinds haar vijfde levensjaar. Ze is getrouwd, moeder van twee kinderen en beleidsmedewerker bij het RIVM. Ze schrijft op Uniek Sporten over haar dagelijks leven als blinde, werkende, sportende, moederende vrouw, die zoveel meer is dan haar handicap.