Ineke (57, blind) laat zien hoeveel ze in haar mars heeft

Ineke Glorie (57, blind) wilde wel sporten, maar wat dan, en wanneer en waar? Inmiddels staat ze geregeld op de schaatsbaan, doet ze aan lange afstand wandelen, spinnen, fitness en is ze als klap op de vuurpijl nooit meer op dieet.

Het is nu moeilijk voor te stellen, maar er is een tijd geweest dat Ineke niet of nauwelijks aan sport deed. Haar ouders stimuleerde haar tijdens haar kindertijd wel om te bewegen, en ook deed ze gewoon mee aan de gymles op school, maar dat droeg destijds niet bij aan de liefde voor sport. “Mijn ouders deden trimloopjes met me. Als je blind bent kom je altijd als laatste over de finish. Daar zijn we dus mee gestopt. Pas tijdens mijn studententijd ontdekte ik goalball. Dit is een sport bedacht voor blinde mensen. Lange tijd wilde ik juist zo min mogelijk met andere blinden te maken hebben. Ik had altijd geleerd dat ik zo goed als ik kon mee moest doen met de ziende mensen in de maatschappij. Toch vond ik goalball leuk. Ik was niet de beste, zeker niet, ik trainde echt voor mijn plezier.”

Daarna kreeg Ineke een baan, en zie maar eens een fulltime baan te combineren met een sport als je blind bent. “Als je niets ziet dan kost alles je meer tijd: je reistijd, je huishouden. Maar ik herinner me wel dat toen ik niet aan sport deed, ik doorlopend in gevecht was met de weegschaal. De meeste mensen die niet aan sport doen, krijgen vaak wel meer beweging dan iemand die blind is. Denk maar aan het fietstochtje naar je werk, of lopend de boodschappen doen. Die momenten had ik niet, terwijl ik er toch naar verlangde om iets te doen, om in de buitenlucht te zijn.”

Inmiddels is Ineke volop in de buitenlucht te vinden. Als het even kan, gaat ze er met haar vrouw op uit, doordeweeks, in de weekenden of tijdens vakantie. Zodra de schaatsbaan open gaat zijn ze er te vinden. Verder doen ze kanoën, aan lange afstand wandelen, langlaufen, hiken en daarnaast gaat Ineke twee keer in de week naar de sportschool. Vanwaar die omslag? “Ik wilde meedoen aan een spinningles. Ik weet niet of het kan en mag, maar ik wil heel graag komen fietsen, zei ik toen ik me aan kwam melden bij een sportschool. Voor spinning heb ik namelijk geen extra hulp nodig. Ik zit het hele uur op dezelfde fiets en volg de instructies van de trainer zoals iedereen in de zaal dat doet. ‘Waarom niet’, was het antwoord bij de sportschool . Nu fitness ik daar ook elke maandag. Er is altijd een stagiair aanwezig die me begeleidt: iemand die het display voor me instelt en me van het ene naar het andere apparaat loodst.” Tuurlijk heeft ook Ineke haar baalmomenten en is het soms verleidelijk om niet de deur uit te gaan om te sporten. “Ik heb niet altijd zin om aan een nieuwe stagiair alles opnieuw uit te moeten leggen. Ook kost het regelen van gehandicaptenvervoer of het uitzoeken van een nieuw busschema me meer tijd en moeite. Maar ik doe het toch. Ik voel me altijd goed als ik wel ben gegaan.”

Tien jaar geleden, toen Ineke zonder baan kwam te zitten, was het zelfs een goede drijfveer om toch ergens voor haar bed uit te komen. “Iedereen ging naar z’n werk en ik niet. Dat deed pijn. Op de sportschool was ik toch onder de mensen, het was er gezellig en ik werd er verwacht.”

Stilzitten doet Ineke dus niet meer. Ze vindt het leuk om zo nu en dan echt een ‘project’ te hebben, samen met haar vrouw en schoonzus. Trainen voor een rondje Ameland bijvoorbeeld, een voettocht van vijftig kilometer. Ineke beaamt dat het meer denk- en regelwerk kost om te gaan sporten of bewegen als je blind bent. Ineke’s tip: ga na wat je nodig hebt om te sporten en maak er een project van. Regel het vervoer, een begeleider, etc. Ineke is niet alleen energiek, fit en blij, ze is op de koop toe ook nooit meer in gevecht met de weegschaal. Diëten zijn voor haar verleden tijd.