Eef (12, hartafwijking) kan op haar manier behoorlijk veel  

Eef Borghans (12) is voor geen gat te vangen. Vanwege haar hartafwijking heeft ze weinig energie en is ze sneller moe. Voor langere afstanden gebruikt ze een rolstoel. Toch staat het haar niet in de weg om allerlei leuke sporten uit te proberen en samen met haar vriendinnen aan streetdance te doen.

Zo op het eerste gezicht is Eef net zoals ieder kind van haar leeftijd. Ze gaat naar een gewone basisschool (met alle egards voor de leraren die dat voor haar mogelijk maken), ze zit op streetdance met haar vriendinnen en ze kijkt in haar vrije tijd graag naar YouTube filmpjes. Maar Eef kampt met een beperking: ze is geboren met een half hartje en ze heeft maar 1 ontwikkelde long. Dat vraagt de nodige aandacht en aanpassingen.

Pascalle, de moeder van Eef, vertelt: “Al tijdens de zwangerschap ontdekten we dat er iets mis was met het hartje van Eef. Haar babytijd was spannend. Ze moet het eerste jaar zien door te komen, zei haar cardioloog. Eef onderging als baby’tje een open-hart operatie en lag meerdere keren in het ziekenhuis. Een hele spannende tijd. Pas daarna kregen we langzaam het vertrouwen dat Eef stabiel is.”

Natuurlijk merkt Eef het wel degelijk dat haar hart anders is dan een normaal hart. “Ze is sneller moe, heeft weinig energie en in de winter kleurt ze sneller blauw van de kou.” Lange afstanden lopen, dat is voor Eef te uitputtend. Daarom heeft ze voor langere afstanden een rolstoel. “Voorheen duwde ik haar in een buggy. Nu gebruikt ze haar rolstoel. Ze baalt er helemaal niet van om erin te zitten. Het heeft haar juist een stuk zelfstandigheid gegeven en zo ervaart ze dat ook.”

Eef gaat naar een gewone school bij haar in het dorp. Daar weet iedereen dat Eef rustiger aan moet doen vanwege haar hart. “Het mooie is dat ze de kinderen niets hoeft uit te leggen. Als ze hulp nodig heeft omdat ze haar zware tas niet kan dragen, dan doet een ander kind dat voor haar. Of als ze het koud heeft op het schoolplein, dan gaat ze naar binnen en een van de klasgenootjes gaat dan met haar mee.”

Ergens diep van binnen, wil Eef niet anders zijn dan de rest. Ze wil ook sporten, dansen, plezier maken, samen iets met vriendinnen doen. “Je voelt je machteloos als moeder als je kind verdrietig is omdat ze zo graag op streetdance wil, terwijl dit waarschijnlijk te inspannend voor haar is. Het enige wat je dan kunt doen is hierin je weg te vinden door te kijken wat er voor haar wel is weggelegd.”

Zo bleek streetdance toch gewoon mogelijk. “Waarschijnlijk kan ze de helft van de les niet meedoen, zei ik tegen de lerares. Die vond dat geen probleem. Zij vond dat elk kind moest kunnen sporten. De lessen zijn vermoeiend voor Eef, en tegelijkertijd is hiermee voor haar een droom in vervulling gegaan. Het was echt een wens om samen met haar vriendinnen op les te kunnen.”

Eef is een doorzetter. Ze heeft van alles uitgeprobeerd op sportgebied. Eerst deed ze aan zelfverdediging. Dat was leuk, maar de klassen werden voor haar iets te druk en te actief. Daarna deed ze even aan g-voetbal. Ook daar hield ze van, maar steeds weer achter die bal aanrennen vergde toch teveel van haar. Toen kwam er een sport op haar pad die Eef op het lijf geschreven is: rolstoeltennis.  “Bij sportloket Adelante, een revalidatiecentrum voor kinderen hier in Zuid-Limburg, wisten ze dat we iets zochten voor onze dochter. We werden gebeld met het bericht dat er een open dag was voor rolstoeltennis, namens de Esther Vergeer foundation. Eef speelt tennis in een elektrische rolstoel, zo houdt ze het wel vol. Ze heeft plezier, ze straalt. Ze voelt dat ze iets kan, dat ze ergens goed in is en er steeds beter in wordt. Door de beperking van Eef moeten we het als gezin vaak rustig aan doen. Noodgedwongen onthaasten noem ik het, want hierdoor krijgen we wel oog voor alle leuke dingen die er zijn.”