“Door rolstoelhockey besef ik wat ik kan”

Ongeveer anderhalf jaar geleden ontdekte Larissa de Groot (26) door een vriendin rolstoelhockey. Het was gelijk een perfecte match voor haar. Vooral dat op het veld alle beperkingen van spelers er niet toe doen, spreekt haar erg aan. “Van heel veel teamgenoten weet ik niet eens wat ze hebben.” 

Larissa de Groot heeft het Ehlers-Danlos Syndroom, wat betekent dat haar bindweefsel niet goed is aangelegd. “Dat betekent in mijn geval dat gewrichten makkelijk uit de kom schieten en dat ik ook slechte controle over mijn benen heb. Dan is een rolstoel wel handig.” Daarnaast zorgt de aandoening voor zogenaamde dysautonomie waardoor ze onder andere een maagverlamming heeft. 

Turnen
“Het is een aangeboren afwijking, maar je komt er pas heel laat achter”, zegt Larissa die zelf geneeskunde heeft gestudeerd. “Als kind was ik al hypermobiel. Ik was dus ook goed in turnen. Naarmate ik ouder werd kreeg ik meer last van mijn gewrichten en dat mijn polsen uit de kom schoten.” Pas op haar 21ste werd bij haar de diagnose gesteld. 

Filmpje
In haar jeugd deed ze allerlei sporten van turnen, korfbal tot aan judo. Maar toen ze tweeënhalf jaar terug door de diagnose in een rolstoel belandde, dacht ze niet gelijk aan sport. Totdat ze op Facebook een filmpje van een vriendin zag die aan rolstoelhockey deed. “Ik zag daar gewoon mensen die heel fanatiek speelden, het was snel en er zat passie in. Bij het zien werd ik al helemaal enthousiast.” 

Onhandig
Een paar weken later ging ze voor het eerst met die vriendin mee naar de training. Dat ging eerst nog wat onhandig. “Je hebt beide handen nodig om te rollen en je hebt een stick in je handen. Ik dacht echt: hoe kunnen mensen dit? Maar ik zei wel direct: ik hoop niet dat je het erg vindt, maar ik blijf!” 

Rolstoelhockey
Dat ze haar sport gevonden heeft, zorgde voor een grote verandering bij Larissa. “Sport heeft van mij iemand gemaakt die meer is dan dat meisje in een rolstoel. Door rolstoelhockey besef ik wat ik wel kan. Mijn waarde hangt niet af van wat ik niet kan. Ik ben gewoon mezelf.” 

Ze komt nu ook veel meer mensen met een beperking tegen. En juist daardoor kijkt ze bij hen ook naar wat hun mogelijkheden zijn. “Je weet van je teamgenoten en tegenspelers wat hun sterke en zwakke punten zijn, maar iemands beperking maakt geen moer uit. Dat vind ik mooi.”

Veel geleerd
Larissa heeft ondertussen al veel geleerd in haar sport. Het is zelfs zo dat zij nu al andere helpt met hun techniek. “Dat had ik toch ook niet verwacht. Het lijkt mij daarom heel erg leuk om het team ook vanuit het veld te coachen. Ik wil ook kijken wat mijn mogelijkheden zijn in deze sport. Misschien het Nederlands team? Ik zie wel hoe ver ik kom.”