Door atletiek ging Nina (31) weer leven

2011, het begin van twee nieuwe levens. Nina’s dochter dat geboren werd, en een nieuw leven voor Nina de Jong (31) zelf. Omdat ze door een bacteriële infectie na de keizersnee beide onderbenen verloor. Anderhalf jaar heeft ze er alles aan gedaan om zo goed en pijnloos mogelijk te lopen, wat niet haalbaar leek. Dat betekende dus een leven in een rolstoel, ook qua sport.

Nina was bezig met haar hbo studie toen ze zwanger raakte,  de studie kon ze niet afronden omdat ze gehandicapt raakte tijdens haar bevalling. “Omdat ik revalideerde verbleef mijn dochter haar eerste jaar bij mijn ouders. De eerste twee jaar stonden in het teken van mezelf weer opbouwen, de band met mijn kind versterken en voor mezelf en mijn dochter leren zorgen met mijn handicap.” Daarna was het voor Nina moeilijk om weer aan de slag te gaan. “Ik was een alleenstaande moeder. Ik had een uitkering en daar kon ik mijn studie niet van betalen. Ook de gemeente bood weinig hulp, alleen een korte mbo cursus om weer aan het werk te kunnen. Daar zag ik weinig in, maar ik wist ook niet goed wat ik wél wou doen. Daarom ben ik op de bank blijven hangen.”

Aan haar opleidingsachtergrond als sociaal pedagogisch medewerkster had ze ook niet veel meer. “ Ik wilde heel graag werken met gedetineerde jongeren die weer terug komen in de maatschappij. Maar in mijn rolstoel ben ik best wel kwetsbaar, dat leek mij geen goed plan meer. Misschien werken met mensen die ook door trauma gehandicapt zijn geraakt maar dan ben ik zelf gehandicapt, heb ik gehandicapten vrienden en werk ik ook nog eens met gehandicapten. Dan zit ik helemaal opgeslokt in dat wereldje. Dat wilde ik eigenlijk ook niet.”

Via een rolstoelevenement kwam Nina per toeval in contact met Guido, haar huidige para-atletiek coach, die haar uitnodigde om een keer te komen kijken bij een training. Daar trainde namelijk ook Fleur Jong, die net als Nina haar beide onderbenen verloor door trauma. “Het was thuiskomen in een warm bad en sindsdien doe ik mee aan een deel van de krachttrainingen. Sporten heeft me weer waardigheid gegeven. Ik was nooit iemand die stil zat en nu bestond mijn leven uit mijn dochter naar school brengen, boodschappen doen en het huishouden. Is dit nou mijn leven? Ik ben 31 en sociale contacten heb ik eigenlijk niet. Ik merkte dat ik intellectueel niet meer werd uitgedaagd en ging daarin achteruit, ik vergat woorden en was minder ad rem. Ik werd door de buitenwereld vaak als zielig gezien en het voelde alsof ik telkens moest bewijzen dat ik wél leuk ben en dingen wél kan. Nu ben ik met gelijk gestemde en het mooie is dat iedereen in dit team fitter is dan de gemiddelde mens! Ik voel me energieker en vrolijker. Ik kan niet wachten straks met mijn teamgenoten mee te rennen over de baan op onze blades. Die uitdaging geeft mij nu al zoveel energie."

Tot nu toe is Nina’s leven een groot avontuur maar ze heeft nog een paar dingen op de bucketlist staan: lopen, het liefst rennen. Een stabiel en gelukkig leven voor haar en haar dochter met een leuke baan, een leuke vent (en dan niet zo’n lapzwans zoals ze altijd heeft gehad). Om haar doelen te behalen gaf Guido haar een mooi advies, waar ook jij vast wat aan hebt: “wees ambitieus in je doelstellingen. Zet je doel heel hoog. Want het formuleren van een doel en een doelstelling maken, die bepaald de weg ernaartoe. Als je dat doel te laag stelt dan krijg je een heel ander pad en kom je helemaal niet zo hoog uit. Er gaat niemand hoger springen van de lat lager leggen. Dus je moet die lat hoger leggen. Nina’s doel is om op blades te rennen, dat is het proces dat wij nu hebben ingezet en dat is een heel spannend traject. Nina heeft 6 jaar lang helemaal niet gelopen dus dat is best wel een heel ambitieus doel en dat is prachtig. Maar als het nu aan het eind zo is dat zij wel weer op twee benen loopt, een baan heeft gevonden, dat ze met haar dochter mee kan rennen, dat ze hier wel rondjes op de baan kan rennen maar die meiden nog niet helemaal bij kan houden. Dan moet je niet het gevoel hebben dat het is mislukt. Nee, dan heb je een prachtig proces en heb je het maximale er uit gehaald.”

Fotografie: Helene Wiesenhaan